‘Er is altijd dat zwarte randje’

Al mijn hele leven, woon ik in de regio. Ik ben opgegroeid in Beverwijk. Mijn opa werkte bij de Hoogovens. Hij was trots op zijn werk en heeft er altijd veel plezier in gehad. Mijn zorgen over de vervuiling zijn pas later gekomen. Mijn vriend en ik wilden heel graag in Wijk aan Zee wonen. Weggaan uit Wijk aan Zee wil ik eigenlijk niet, maar er is altijd dat zwarte randje...

Mijn opa werkte bij de Hoogovens op de afdeling nieuwbouw. Eerst als leerling tekenaar en gaandeweg als hoofd werktuigkundige en projectleider. Hij was trots op zijn werk en heeft er altijd veel plezier in gehad. Mijn opa heeft veel meegemaakt en was getekend door de oorlog. Hij was destijds vooral dankbaar voor het leven en het hebben van een baan.

Voor we naar Wijk aan Zee verhuisden, waren we ons bewust van de aanwezigheid, maar niet van de hoeveelheid overlast...

Mijn zorgen over de vervuiling van Tata Steel zijn pas later gekomen. Samen met mijn vriend, die ook in Beverwijk is opgegroeid, wilden wij heel graag in Wijk aan Zee wonen, weg van het kleine appartementje en dicht bij de zee. Toen het lukte om ons droomhuis te kopen in Wijk aan Zee waren we gelukkig en blij. Vooral met het idee om hier ons dochtertje (toen bijna één) te laten opgroeien en als gezin te genieten van het strand en de duinen waar we zo van houden. Pas toen we er eenmaal woonden, kregen we veel last van de fabriek. In eerste instantie met name van de herrie: we wonen aan de kant waar we de trein hard horen. Later kregen we ook veel last van de stank. Natuurlijk waren we ons bewust van de aanwezigheid van Tata Steel, maar niet van de hoeveelheid overlast die de fabriek produceert.

Geluk met een zwart randje

We zijn hier gelukkig en hebben onze ouders, familie en vrienden in de buurt. Zij zijn betrokken bij ons en bij onze kinderen. Tegelijkertijd heeft de fabriek en de vervuiling een groot effect op ons leven. Ik ben bang dat de kinderen of wij ziek worden. Er is altijd dat zwarte randje...

Alarmbellen na grafietregen

Toen het rapport van de grafietregens uitkwam en ik het ook in de tuin zag liggen, gingen bij mij de alarmbellen pas echt rinkelen. Ik werd bang en bezorgd; onze jonge dochtertjes spelen in het zand, in de tuin en in de speeltuin en dat kunnen ze niet schoonmaken. We kunnen er nu niet meer omheen.

Kinderen zijn de toekomst

Zelf proberen we zo bewust mogelijk te leven. Gezond eten, drinken, bewegen en we roken niet. We proberen de kinderen mee te geven om ook zorg te dragen voor je omgeving. Een ander helpen en afval opruimen zijn daar voorbeelden van. Ik werk op een basisschool in Beverwijk en ook in mijn groep besteed ik hier aandacht aan. Ik stimuleer gezond eten en we hebben laatst ook afval opgeruimd op het strand. Uiteindelijk zijn de kinderen de toekomst. We zouden heel graag zien dat Tata Steel het schoolplein en de speeltuin in Beverwijk schoonmaakt zoals dat in Wijk aan Zee dagelijks gebeurt, maar helaas wordt daar geen gehoor aan gegeven. Iets dat ik nog steeds heel vreemd vind, want in Beverwijk is het net zo vies als in Wijk aan Zee.

Leven met een dilemma

Ik kijk vaak eerst hoe de wind staat voordat ik naar buiten ga met mijn kinderen. Soms weet ik niet hoe snel ik weer naar binnen moet: zo erg is de stank. Als de wind uit het westen komt hebben we juist de schoonste lucht en dan is het hier zo fijn, het contrast is heel groot. Weggaan willen we eigenlijk niet, maar blijven terwijl de vervuiling doorgaat…?

Wonen naast Tata is ongezond. Als buren hebben we last van stank, stof en geluid en maken kosten voor schoonmaak, onderhoud en soms zelfs verhuizing. Wij zetten de collectieve massaschadeclaim door. Vindt u ook dat u recht heeft op een vergoeding?