Ik wilde heel graag in Wijk aan Zee wonen. Juist omdat het een gek dorp is met een rauw randje. Als duin- en zeemens wilde ik met mijn vier kinderen vaak naar buiten kunnen gaan. Maar nooit had ik gedacht dat juist dit grote verlangen in de praktijk zo overschaduwt zou worden door een feit dat heel zwaar op mijn schouders ligt. Dat zwaar zou liggen op de schouders van élke ouder.
De gezondheid van onze kinderen is op dit moment niet of nauwelijk te waarborgen
En dat alles om het ‘simpele’ feit dat Tata Steel het vertikt om iets te veranderen aan de schadelijke uitstoot die de fabriek dagelijks de lucht in slingert. Sinds ik hier woon heb ik geregeld hoofdpijn. Toen ik hier net woonde dacht ik dat het misschien nog te maken had met wat stress rondom de verhuizing. Maar als snel merkte ik op dat ik hoofdpijn kreeg zodra het weer stonk in ons huis.
Als ik de stank ruik in de kamers van mijn kinderen, dan is dat zowaar nog confronterender.
Zelfs met de ramen dicht ruiken wij de uitstoot van Tata Steel
Vreselijk. Als buitenstaander is het haast niet voor te stellen om je hierover continu zorgen te maken. Tot op kleine zaken als: een springkussen een nacht buiten laten liggen. Dat kán gewoon niet omdat de kinderen anders de volgende dag in de staalstoffen staan te springen.
Natuurlijk wist ik als import Wijk aan Zeeër dat ik naast een fabriek ging wonen
Sterker nog, in de jaren ’80 stond ik hier op de pier met een technische camera om foto’s te maken van de fabriek voor de kunstacademie, prachtig vond ik het aanzicht.
Bij de aankoop van mijn huis waarschuwde de makelaar me voor Tata Steel. Het was in de tijd van de grafietregens. Ik deed zelf ook onderzoek en las o.a. dat Tata beloofde dat een nieuwe hal de situatie sterk zou verbeteren. De hal kwam er, maar het staalpoeder vol zware metalen en kankerverwekkende pak's vind ik nog steeds bijna dagelijks in mijn vensterbank. Volgens het RIVM is het zeer ongewenst dat jonge kinderen hiermee in aanraking komen. Maar hoe doe je dat met een eigenwijze twee-jarige die volop zelf wil scharrelen in de tuin?
Multinationals versus MKB
Voordat ik hier kwam wonen, ging ik er vanuit dat je in Nederland in een gezonde leefomgeving woont. Dat de overheid het vergunningenstelsel daarop afstemt. Als ondernemer leefde ik bovendien in de veronderstelling dat bedrijven zich aan die vergunningen moeten houden. Nu weet ik beter. De vergunningen van Tata zijn te ruim om ons te beschermen en ze overschrijden deze regelmatig. Als ik me als MKB'er niet aan de milieuvoorschriften houd, kan ik torenhoge boetes verwachten. Voor de industrie gelden schijnbaar andere regels en een andere mate van handhaving. Dat vind ik ongelooflijk onrechtvaardig.
Urgentie moet omhoog
Deze situatie leeft al sinds de jaren ’90 en ook daarvoor is er in kranten geschreven over het hoge aantal gevallen van kanker in deze omgeving. Het gaat maar door en het gaat maar door. De plannen waarmee we het moeten doen, focussen zich op een roadmap die over dertig jaar uitstrijkt, dat is echt te lang. De zorgen over de impact op onze gezondheid gaan niet weg, zeker niet zo lang de Kooksfabriek 2 in gebruik is. Als de wind vanuit het zuiden waait, kun je hier eigenlijk gewoon níet buiten zijn. Ik vind het ongelooflijk dat het nog kan, terwijl er een hele gemeenschap last van heeft.
Wonen naast Tata is ongezond. Als buren hebben we last van stank, stof en geluid en maken kosten voor schoonmaak, onderhoud en soms zelfs verhuizing. Wij zetten de collectieve massaschadeclaim door. Vindt u ook dat u recht heeft op een vergoeding?